Şafak
MSN’de tanışmıştık seninle. 2009 yılında talihsiz KPSS’ye girmiştik. KPSS’de her şey beklentilerimizin dışında gelişmişti. Sen Mersin’de, ben Ankara’da bir şeyler yapmanın peşine düşmüştük. “Neler yapabiliriz”in düşüncesi buluşturmuştu bizi aynı ortak paydanın içinde. Uzaktın Ankara’ya ve her şey Ankara’da çözümleniyordu. Her yere Ankara’da gidiliyordu. Küçük işletmelere bildiri dağıtılıp, siyasi partileri haberdar etmeye kadar her şey yapılmalıydı hemen. Daha AYÖP yoktu ortada; ama AYÖP gibi örgütlenilmeliydi. Her zaman olduğu gibi, 2009 yazında da üç beş kişiyi geçemiyorduk. Gün aşırı, hatta her gün arayıp “Onur, bugün şu şu şu yapılmalı.” dediğin günleri, daha birkaç dakika öncesinde olmuş gibi hatırlıyorum. Aradığında, biliyordum ki; bugün yine birçok şey yapılacak Ankara’da. Sabah erkenden siyasi partilerin hepsine gidilecek, sonra eğitim sendikalarına gidilip görüşülecek, arta kalan zamanlarda bildiri basılıp tüm kafelere reklam yapılacak ve KPSS mağdurlarından herkesin haberi olacak... * Bir şeyler yapıldı o süreçte, elden geldiği kadar. Sonra da AYÖP var oldu hayatımızda, kitlelere mal olan bir güçle. Ve senin o cesur, o dimdik, o kararlı yüreğinle bir direniş gerçekleştirildi bu ülkede. Ataması yapılmayan, mağdur olan öğretmenler bir arada, tek bir sesle haykırıyordu artık. Ve o haykırışı biz öğretmenler, kararlılıkla devam ettiriyoruz her şekilde, her daim. Bu haklı davamızda, sonuna kadar gideceğimizden de emin olabilirsin. *** Aslında biraz özür borçluyum sana. Ankara’ya geldiğin AYÖP günlerinde, beraber bir şeyler yaptık; ama son zamanlarda biraz aksatmıştım ben. Sonra da askerlik sürecim başladı ve bir daha görüşemedik hiç. İçimde eksik olan bir şeyler var anlayacağın. Umarım affedersin beni. Ve hiç bilmediğin, daha doğrusu kimsenin bilmediği bir gönül mevzusu var bana dair. 2009 yazından itibaren beraber tanıdığımız, ortak arkadaşımız olan birisi uzaklaştı hayatımdan. Eğer bir gün gelirseniz, ben buradayım hep. * Seni hiç unutmadım ve hep özleyeceğim yürekli insan.
