Yitirilmiş Fidanlar
Saygıdeğer büyüğüm, değerli arkadaşım, sevgili öğrencim,
Yaşadığın hayatı ne kadar sorguladığını hiç düşündün mü?
Her şey yolunda mı gidiyor,
Yoksa var mı hayatında eksik olan bir şeyler?
Bak, dün yine gencecik fidanlarımızı gönderdik sonsuzluğa.
Ne için peki?
Kocaman bir boşluk…
Ne için gittiler?
Hiç.
Peki, hiç düşündün mü, bunda benim payım nedir diye?
Düşünmedin.
Üzüldün, vah vah ettin, tepki gösterdin, “vatan sağ olsun” dedin, “bir evladım daha var bu vatana” dedin.
Peki, ne oldu?
Yine aldılar canını.
Ve sana bildiğin bir şeyi hatırlatayım mı?
Eğer vicdan sahibiysen, üzülerek hatırlatıyorum ki, bu acıları tekrar yaşayacaksın!
Tekrar, tekrar…
Şu an uzakta yaşadığın acı, belki yarın kapının önüne gelecek.
*
Ne mi yapmalısın?
Duyarsız kalmamalısın.
Tepkini göstermelisin.
Teslim olmamalısın.
Ve “beni kimse anlamıyor, anlamaz” dememelisin, anlatmalısın.
Muhakkak çıkacaktır seni anlayan birisi.
Ve yaşadığın her şeyde yapmalısın bunu.
Yanlış gördüğün her şeyi söylemelisin.
Teslim olmamalısın. En önemlisi: Güç sahiplerine meydanı boş bırakmamalısın. Rahatsız etmelisin onları, zorlamalısın. Varlığını kullanmalısın. "Ben yoksam, onlar bir hiç"i haykırmalısın. Asla küçümsemeden kendini.
***
Yüreği yanan analar ve babalar var, biliyorsun.
Hani düşen ateşin, sadece orasını yaktığı...
Daha hayatı doğru dürüst yaşamayan; annesinin kokusuna muhtaç olan; aşkını, sevgisini uzaklarda bırakan; fidan gibi hayat dolu insanlar…
Onlar artık yok.
Ve bir daha da geri gelmeyecekler.
*
Benim içim acıyor.
Ya senin?
