Ata'm
Ata'm, Bu, içten bir dilek mektubudur sana. Hiç görmediğim; fakat kendimi bildiğim günden bu yana büyük bir sevgiyle bağlanarak saygı duyduğum bağlılık sözleridir. Şu an, beni gördüğünü düşünüyorum. En azından bunun olmasını umuyorum. Ve bu düşüncelerle hareket ediyorum hep yaşamım çerçevesinde. "Atatürk gibi düşünmek" lafını benimsiyorum. Bunu uygulamak için çaba gösteriyorum yaşadığım her saniyede. Tabii, yaptıklarımın yetersizliğinin farkındayım. Düşünüyorum sadece ve ne kadar uygulayabildiğimi, ne kadar yeterli olduğumu sorguluyorum. Ülkemin içinde bulunduğu durumdan payım nedir? Daha mı az düşündüm, daha mı az çalıştım; ya da daha mı az düşündük seni, daha mı az çalıştık? Hiç mi anlatamadık seni anla(ya)mayanlara? İnsanlığını, düşüncelerini, kararlılığını, azmini, birleştiriciliğini; kısacası bir insanda, bir liderde bulunması gereken tüm vasıfları barındırdığını anlatamadık mı kimseye? Neden daha fazla Atatürk gibi düşünen insanlar yaratamadık? Hep halkını düşündüğün için mi, elindeki fırsatları bireyselleştirmediğin için mi, bu millet için geceni gündüzüne kattığın için mi bilemedik değerini? Sorumluyum bu konuda, Sorumluyuz! * Sözde değil, "özde" özlüyorum seni. * Naçiz vücutlarımız bir gün elbet toprak olacak; ama kurduğun cumhuriyeti ilelebet sürdürme kararlılığında olan gençlerinin olduğunu unutma Ata'm.
