Babam
Bu fotoğrafa yıllardır bir şeyler yazmak istiyorum; fakat yazdığım her şeyde, bir şeylerin eksik kalacağını biliyorum. O yüzden, hep tedirginim. Yıl 1991, aylardan nisan... Ankara'nın Şereflikoçhisar ilçesinin Büyükkışla köyü burası. (Daha öncesinde, Van'ın Erciş ilçesinin köyleri var.) İdealist bir öğretmen babayla oğlu objektife poz veriyor burada. Bu fotoğrafı çeken ise, aynı idealler uğruna orada bulunan öğretmen bir anne. Yaşadığımız evin hâli ortada. Ajitasyon değil bu, yaşayan bilir sadece. Birçok insan böyle yaşadı ve yaşamaya devam ediyor. Pencere önündeki bitkiler güzel, yaşama dair. Televizyon, teyp ve org kombinasyonu da güzel üç sıralı masada. (Şu an odamda bu masa. İlk sırada farklı bir televizyon var, alt sıralarda ise kitaplar...) O teypten müzik dinliyorum hâlâ, mutfakta duruyor şu an. Orgu kullanmıyorum; ama hâlâ çalışıyor bildiğim kadarıyla. Televizyondan ise haberim yok. :) (Ne çok yabancı sözcük oldu.) Perdeyi hiç unutmam, masadaki ve yerdeki muşambaları da. E tabii, halıyı da... Babamın hırkası hâlâ durur mesela. Benim kareli kazağım ve kareli yeleğim de hafızama kazınmıştır. Masadaki sürahi ve bardaktan haberim yok, son kullanma tarihi babamın hırkası kadar uzun değil çünkü. Kareli sandalyeler ise unutulmazlardan... Elektrik ısıtıcısının yeri, çok daha farklı. Büyükkışla köyünde değil; ama Erciş'in köylerinde bu ısıtıcılar (daha büyük ısıtıcılar) yüzünden trafolar patlardı sürekli, kaçak elektrik kullanımı yüzünden. Babam, akşamları trafo önünde geçirirdi zamanını, giden elektriği geri getirmek için. Ah babam, ne büyüksün sen! Mesleği insanlara yol göstermek olan dünyanın en dürüst anne ve babasının, doğruluğu ve dürüstlüğü öğretmeye çalıştıkları oğulları: ben... İyi ki varsın "anneciğim" ve "babacığım".
